Hanna Greń - "Światełko w tunelu"

Tytuł: Światełko w tunelu

Autor: Hanna Greń

Cykl: Polowanie na Pliszkę (tom 2)

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 320

Ocena: 6/10

Opis:

Po ostatnich tragicznych wydarzeniach Gerard jest przekonany, że bezpowrotnie utracił to, co było dla niego najważniejsze. Po Kornelii pozostał mu jedynie maleńki kot, którego kobieta zostawiła pod jego opieką przed ich ostatnim rozstaniem.

Okazuje się jednak, że ciało znalezione w domu Pliszki po pożarze należy do kogoś innego. Gdzie zatem podziała się Kornelia i dlaczego nie daje znaku życia? Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy komisarz dowiaduje się, że jego koledzy stawiają Kornelii absurdalne – jego zdaniem – zarzuty. Mężczyzna rzuca na szalę całą swoją zawodową przyszłość, żeby udowodnić, że podejrzewana przez policję kobieta jest niewinna. Jednak żeby to zrobić, trzeba ją najpierw odnaleźć. Rozpoczyna się polowanie na Pliszkę.

Recenzja:

Jeśli nie czytaliście pierwszej części Polowania na Pliszkę, odsyłam do mojej recenzji [klik] i nie polecam czytać tej. Opisu też nie czytajcie, bo zawiera on spojler, którego trudno uniknąć. Ja też go nie uniknę, o czym lojalnie ostrzegam.

Hanna Greń potraktowała czytelników Jak kamień w wodę dość okrutnie, pozostawiła nas w niemiłym zawieszeniu, ale z drugiej strony tak naprawdę nawet przez chwilę nie sądziłam, że Kornelia rzeczywiście była tym zwęglonym trupem, którego odnaleziono w jej domu. Greń to nie Martin i wiadomo było, że w tej części możemy liczyć na jakieś miłe zmartwychwstanie.  

Ale żeby nie było, trochę nas autorka potrzymała w niepewności i rozpoczęła od perspektywy Gerarda podłamanego wydarzeniami z poprzedniej części. Kiedy się okazuje, że zwęglone zwłoki należały do jego byłej żony, nadkomisarz robi co w jego mocy, by odnaleźć Kornelię. Chociaż praca policji nie przynosi większych rezultatów, ta część podobała mi się najbardziej (w sumie książka została podzielona na trzy części). Opis śledztwa, mimo że nieudolnego, ciekawił mnie znacznie bardziej niż opisy grzybobrania, którymi autorka uraczyła nas w kolejnej części, opisującej perspektywę Kornelii. Jak się okazuje kobieta o niczym nie ma pojęcia i całkiem spokojnie spędza czas w małej miejscowości, w której właśnie największą atrakcją okazują się wypady do lasu na grzyby. Autorka wprowadza też wątek partyzanckiego grobu, który niestety jest zwykłą zapchajdziurą. Nie ma zupełnie żadnego wpływy na akcję i gdyby go nie było, fabuła nic by na tym nie straciła (za to książka byłaby cieńsza).

W ostatniej części dochodzi do spotkania Kornelii i Gerarda i pojawiają się stare problemy związane z brakiem zaufania i brakiem rozmowy, bo Kornelia z Gerardem wolą się na siebie obrażać, niż porozmawiać jak dwójka dorosłych ludzi.

Najbardziej w prozie Greń podoba mi się swojski, polski klimat. Autorka nie pisze o żadnych amerykach, akcja zawsze toczy się na naszym podwórku, a bohaterowie niezmiennie są sympatyczni i nie da się ich nie lubić, poza tym nigdy nie brakuje humoru, dzięki któremu jej książki czyta się z prawdziwą przyjemnością. Tu mi tego wszystkiego zabrakło – Gerard owszem, był sympatyczny, ale Kornelia już irytowała, humoru też nie było za wiele, no i cała akcja (czy raczej jej brak?) wydawała się zupełnie bezsensowna łamane na bezcelowa. Policja prowadziła śledztwo, ale Kornelia znalazła się sama, opisów grzybobrania i niepotrzebnego wątku grobu nie będę już komentować, a jeśli ktoś zna prozę autorki, zakończenia może się łatwo domyślić. Gdyby nie to, że początek mi się podobał, byłabym bardzo zawiedziona tą książką. Tak jestem zawiedziona tylko trochę, bo ostatecznie spędziłam z nią całkiem przyjemne chwile. Liczę jednak, że kolejna powieść autorki będzie lepsza od Światełka w tunelu, bo wiem, że ją na to stać!

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Replika